Πόσο συχνά ακούς τη φωνή που έχει ανάγκη για ξεκούραση, για παύση ;
Έχουμε συνηθίσει σε μια φρενήρη καθημερινότητα με το ενδιαφέρον στραμμένο στο να παράγουμε, να προλάβουμε, να ανταποκριθούμε. Είμαστε πλήρεις από ανειλημμένες υποχρεώσεις, εξοντωτικά προγράμματα και βαρύγδουπους στόχους. Άραγε αυτή η αδιάκοπη δράση λαμβάνει καθόλου υπόψη τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες ή ταΐζεται από κοινωνικές επιταγές που συντηρούν μοτίβα μιας μηχανιστικής επαναληπτικότητας και σκοτώνουν κάθε είδους δημιουργικότητα και μοναδικότητα ;
Κάθε φορά που υπηρετούμε το μοντέλο ενός ακούραστου, υπερδραστήριου εαυτού, φιμώνουμε τη φωνή που έχει ανάγκη για φροντίδα, για παύση, για αναδιοργάνωση. Όσο επιμένουμε να είμαστε σε μια διαρκή κίνηση, χάνουμε τη δυνατότητα να εστιάσουμε στα βήματά μας, στην αξία της κάθε αλλαγής και αυτοπροσκαλούμαστε σε ένα απέραντο χάος. Ένα χάος που γρήγορα θα φέρει συναισθήματα απογοήτευσης, ματαίωσης, απαξίωσης και επικριτικότητας.
Όταν αισθανόμαστε πως έρχεται η στιγμή που έχουμε ανάγκη την παύση, μας κυριεύει η φωνή της ενοχής και της επικριτικότητας. “Δεν είναι σωστό να κάθομαι!”, “Εάν πάω διακοπές, θα μείνουν όλα πίσω!”, “Κάθομαι…άρα τεμπελιάζω…”.
Η παύση είναι η αρχή της δημιουργίας. Είναι μια ευκαιρία να συνδεθώ με όσα έχω καταφέρει ως τώρα, να δω ποια από αυτά χρειάζεται να επαναπροσδιορίσω, ποια να τα θαυμάσω και ποια να αφήσω πίσω, εφόσον πλέον δεν μου είναι χρήσιμα.
Είναι μια γιορτή αυτοφροντίδας και ανάδυσης νέων επιλογών και ιδεών!
Μερικές φορές έχουμε ανάγκη από μια διακοπή. Να σταματήσουμε ό,τι κάνουμε, να πάρουμε ανάσα και να μείνουμε λίγο με τον εαυτό μας. Εκείνη τη στιγμή ζούμε σε μια απόλυτη σύνδεση με τον εσωτερικό μας κόσμο, δίνοντάς του “χώρο” και χρόνο να αναπνεύσει και να ακούσει με προσοχή και φροντίδα τις δικές του ανάγκες, και όχι εκείνες που μάθαμε να υπηρετούμε για χάρη της παραγωγικότητας και του “άριστου” αποτελέσματος.
Να θυμάσαι πως έχεις ανάγκη και από την παύση, όχι μόνο από το ξεκίνημα!
Βίκη Παππά
Ψυχολόγος-Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
